In Product-as-a-Service (PaaS)-contracten blijft de dienstverlener eigenaar van het als een dienst aangeboden product en verleent hij enkel gebruiksrechten aan de klant. Wanneer dat product echter geïntegreerd wordt in een onroerend goed dat eigendom is van de klant, verliest de dienstverlener mogelijk het eigen eigendomsrecht. Dit onderzoeksrapport analyseert of het huidige juridische kader toereikend is om dit te voorkomen, of dat de wetgeving dient aangepast te worden.
De hoofdvraag van dit onderzoek is of de partijen in een PaaS-contract aan de hand van het verbintenissenrecht kunnen voorkomen dat de dienstverlener het eigendomsrecht over het als dienst aangeboden product verliest, zonder daarbij de door het goederenrecht aan derden geboden bescherming te ondermijnen. Een uitdaging bij een PaaS-contract is dat het product kan worden geïntegreerd ('geïncorporeerd’) in een onroerend goed dat eigendom is van de klant. Als het product als een inherent bestanddeel van dat goed kan worden gezien, wordt het eigendomsrecht van de dienstverlener bedreigd. Op basis van het eenheidsbeginsel zullen incorporatie en natrekking automatisch – van rechtswege – plaatsvinden op basis van het goederenrecht, waardoor de klant de eigenaar van het geïntegreerd product wordt. Vanuit het oogpunt van derden lijkt de klant de eigenaar van het product te zijn. Hoewel in de interne contractuele rechtsverhouding geen incorporatie of natrekking is overeengekomen, kan de dienstverlener problemen ondervinden met derden. Bijvoorbeeld, wanneer een derde, specifiek een schuldeiser van de klant, beslag laat leggen op het goed van de klant. De derde mag redelijkerwijze aannemen dat het als dienst aangeboden product, wanneer het is geïncorporeerd in het goed van de klant, onder het exclusieve eigendomsrecht van de klant valt.
